Από το θεωρείο του θεάτρου της ζωής, η θέα είναι διαφορετική από αυτήν που έχουν αυτοί που κάθονται στα καθίσματα, ακόμη και από αυτούς που κάθονται στις πρώτες-πρώτες θέσεις.
Για χρόνια εγκλωβισμένος σ’ ένα θεωρείο με γυάλινο τοίχο, που δεν άφηνε τη φωνή μου να περάσει απ’ έξω. Ούτε το χειροκρότημά μου ακουγόταν, ούτε οι διαμαρτυρίες μου για αυτά που παρακολουθούσα. Η φωνή μου, η γνώμη μου απλά, δεν υπήρχε για τους άλλους. Μάλλον, δεν μπορούσε, δεν έπρεπε να υπάρχει. Έχοντας φορτωθεί μια πολύχρονη ειδική αποστολή, αν ακουγόμουν θα την έθετα σε κίνδυνο. Όχι, δεν ήμουν “μυστικός πράκτορας”. Ήμουν απλά ένας ένστολος (“μη παραγωγικός”, κατά το σύγχρονο προσφιλές προσωνύμιο).
Υπηρέτησα από την μικρότερη δυνατή ηλικία στην τεχνική υποστήριξη ενός δοξασμένου όπλου, της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, σαν Μηχανικός Αεροσκαφών, ξεκινώντας από τη Σχολή Τεχνικών Υπαξιωματικών Αεροπορίας (ΣΤΥΑ).
Τα είδα όλα! Μας φώναζαν ”μαύρους” γιατί ήμασταν μες τη μουτζούρα από τα υπολείμματα των καυσαερίων και τότε, πού μέριμνα για γάντια!
Από τον Άραξο και το συνεργείο Κινητήρων της 116ΠΜ και μετέπειτα το αντίστοιχο της 336ΜΔΒ, στην σπάνια ευκαιρία του FOB Ακτίου, μένοντας στην Πρέβεζα, όπου και αναπτύχθηκε η πληθωρική οικογένειά μου. Εκεί το Νατοϊκό επίπεδο του κλιμακίου εκτίναξε τις εμπειρίες μου στα θέματα της ποιότητας και της σύγχρονης τεχνολογίας.
Έτσι “βούτηξα” στο χώρο της τεχνολογίας, που με συνεπήρε με τις ατελείωτες δυνατότητές του, καταπιανόμενος με απλά και ειδικότερα αντικείμενά του.
Έφυγα για τη Θεσσαλονίκη με το ηθικό “γαλόνι” του “κομπιουτερά”, αφού “στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος”, παίρνοντας μαζί μου και το ένδυμα της Χριστιανικής πίστης που είχε στο μεταξύ γεννηθεί και ανατραφεί στον φιλόξενο χώρο της ευρύτερης περιοχής.
Στο Σέδδες δεν άντεξα πολύ και η ηλικία μου “ήταν ευαίσθητη για έμφραγμα”, οπότε έκανα ηρωική έξοδο από το όπλο, σιχαμένος, όχι από τους συναδέλφους αλλά από τους “πολιτικούς” και τους “εν δυνάμει πολιτικούς” ένστολους.
Δεν μετανιώνω ούτε για το ότι μπήκα στην ΠΑ, ούτε για τον τρόπο που βγήκα. Όλα “καλά λίαν” και “ο καθείς εφ ώ ετάχθη”.
Τώρα έσπασα τον γυάλινο τοίχο του Θεωρείου και μπορώ να αλληλεπιδρώ με τους ηθοποιούς και με το κοινό, μαθαίνοντας και βιώνοντας έναν άλλο τρόπο ζωής.
Λοιπόν,
Καλές Παραστάσεις!
Πέτρος Σαμαράς
Μη Παραγωγικός