Ιούλιος 2010

Είχα προσωπική σχέση με το Σωκράτη χρόνια, ήταν από τις πλέον ικανές περιπτώσεις ανθρώπων που γνώρισα. Πίσω από τις εμμονές του (χριστιανισμός, πατρίδα, Έλληνες κλπ – ποιος δεν έχει τα δικά του φαντάσματα όμως;) ήταν ένα λαμπρό παιδί.

Παιδί.

Παιδί που έφευγε με το αυτοκίνητο για Σπάρτη και με έπαιρνε τηλέφωνο από Λαμία να με ρωτήσει μέσα στη ντροπή αν πήγαινε σωστά. Παιδί που φανατιζόταν και γινόταν φαρμακερός, χτύπαγε το πόδι κάτω με πείσμα και όρμαγε. Τίμιο παιδί.