Θεωρείου

Τι ειν' η πατρίδα;
Μην είναι οι κάμποι;
Μην είναι τα ψηλά βουνά;
Μην είναι η χαμένη μου αγάπη;
Μην είναι ο ήλιος που 'χει πάψει να χαμογελά;

Πατρίδα μου είναι οι παλιές μου μνήμες που πάω να τις ξεχάσω.
Είναι...

Οι παλιοί έλεγαν:

"Ή μικρός - μικρός παντρέψου, ή μικρός καλογερέψου"

Εδώ και χρόνια η προϋπόθεση της μοναχικής κλίσης και της άνωθεν κλήσης, μετατράπηκαν σε μια αθρόα παραγωγή σχολών καλού μοναχού, όπου συναγωνίζονται φωτισμένοι πνευματικοί και χαρισματικοί ηγούμενοι στο

"ποιος κατέχει τον ασφαλέστερο τρόπο, τον ευκολότερο δρόμο για τη σωτηρία του ανθρώπου".

Λάθη, αμαρτίες, κατά λάθος ή από πάθος κάνουμε και θα κάνουμε εμείς οι σάρκινοι ανθρώποι.

Εκτός, λοιπόν από τούς αναμαρτήτους και τους ασφάλτους, εμείς οι λοιποί έχουμε για βοήθεια την εξομολόγηση στο πνευματικό, ώστε καθαροί και ελαφρωμένοι από τα βάρη μας να προχωρήσουμε όμορφα στη ζωή μας.

Αυτοί που δεν αξιοποιούν αυτό το προνόμιο, στοιβάζουν τις γκρίζες εμπειρίες τους χτίζοντας μια σειρά κόμπλεξ (κολλήματα κατά το ελληνικότερον) ορθώνοντας δυσπροσπέλαστα τείχη. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε κάθε μέρα στις συναναστροφές μας.

Η συγχώρηση δεν είναι μονομερής ενέργεια αλλά διμερής. Οι δυο χρειάζεται να χωρέσουν σε ενα μέρος, ένα ασανσέρ πες για παράδειγμα. Αν ο ένας είναι έτοιμος να συν - χωρέσει με τον άλλον, μπαίνει στο ασανσέρι και καλεί τον άλλον. Θα μπει ο άλλος; Θα έρθει καν; Αν δεν έρθει, τι μπορεί να κάνει ο πρόθυμος; Τίποτα ουσιαστικό. Βλέπεις δηλαδή το αδιέξοδο της μονόπλευρης συγχώρεσης.

Εκ πρώτης παράφωνος ο χαρακτηρισμός σαν κάτι αρνητικό. Στην παράδοσή μας οι γέροντες είναι φάρος και πρότυπο παραδειγματισμού, οδηγός πίστεως. Μολαταύτα, όπως και κάθε τι, όταν φτάνει στην υπερβολή γίνεται αρνητικόν. Προτού διευκρινίσουμε για όσους δεν γνωρίζουν την έννοια, ας δούμε κάποιες σχετικά αντικειμενικές παρατηρήσεις.

Η σημερινή (2017) συμβατική ιατρική έχει ενσωματώσει την κοινωνία σαν μια βασική σταθερά, μια βάση που μας βοηθά να κρίνουμε νοητικά αποκλίνοντα άτομα ή άλλες προβληματικές καταστάσεις.

Βέβαια, αυτό γίνεται γιατί δεν έχει ή δεν θέλει να έχει κάποια άλλη βάση για τον ίδιο σκοπό. Μπορεί εύκολα να πει, φερειπείν "Η κοινωνία θεωρεί αυτό επιτρεπτό, ή απαράδεκτο", "οι αξίες της κοινωνίας" και άλλα ψυχαγωγικά.

Από τα αναγνώσματα άρχισα, όπως οι περισσότεροι μάλλον, τη συμμετοχή μου στη λειτουργική ζωή της εκκλησίας. Τα λίγα προαπαιτούμενα είναι ευφράδεια λόγου και λίγη γνώση αρχαίων ελληνικών για να τονίζεις σωστά το νόημα. Μετά το Πατερημών και το Πιστεύω, αρχίζεις να νομίζεις ότι συμμετέχεις στο ψαλτήρι, ενθουσιώδες!
Και όταν δεν καταλαβαίνεις αυτόν που διαβάζει ακόμη και με πλήρη προσοχή και σχετικά καλή γνώση της αρχαίας διαλέκτου; Τότε λειτουργεί το κείμενο μυστηριακά και μυστικά, προφανώς για να μην καταλάβουν οι άπιστοι που βρίσκονται εκτός ναού!

Και τι να έχει να γράψει ή να πει κάποιος, που δεν έχει ειπωθεί ή που δεν έχει γραφτεί;

Για τα θέματα που θα είχα κάτι να πω, έχουν όλα ειπωθεί και πολλές φορές από μεγάλες μορφές, προσωπικότητες.

Αυτό που πάσχει κάπως είναι ο συνδυασμός.

Στα θέματα της πολιτικής αντίληψης έχει πει σοφά τα πράγματα ο πιτσιρίκος, μέχρι εκεί που καταπιάνεται με θρησκευτικά. Εκεί τα σκοτώνει.

Ο Μητσάρας a.k.a. Βούδας τα λέει καλά τα επαναστατικά αλλά στην πρακτική εφαρμογή κολλάει χοντρά.

Εισαγωγή

Όλα τα συναισθήματα γίνονται εντονότερα τα Χριστούγεννα. Η χαρά γίνεται μεγαλύτερη, η θλίψη μεγαλύτερη, η ανάγκη μεγαλύτερη, ο πόνος μεγαλύτερος, το ψέμα και η υποκρισία επίπονα μεγαλύτερα.

Τα λαμπιόνια και οι φωταυγήσεις βοηθάνε, λένε, να αισθανθείς το χαρούμενο πνεύμα των Χριστουγέννων. Το λένε οι απελπισμένοι που δεν γνώρισαν ποτέ αυτό το λεγόμενο "πνεύμα" και ζορίζονται να νοιαστούν για κάτι που ποτέ πραγματικά δεν νοιάστηκαν. Τι έχει να κάνει το πνεύμα με τα φώτα; Τι έχει να κάνει με τα Κρίστμας Κάρολς;

Η βασική και ίσως η μόνη αναγκαία συνθήκη για να συνεχίσεις μια καλόπιστη συζήτηση για "τα υπαρξιακά", είναι η θέση σου για το αν υπάρχει Θεός και η σχέση σου με Αυτόν, ενώ αν λες πως δεν υπάρχει, τότε με Αυτόν που οι άλλοι θεωρούν ότι Ζει.

Διαβάζοντας αυτές τις μέρες τη μεταφρασμένη Κλίμακα του Ιωάννη, συνάντησα με ευχάριστη έκπληξη το ίδιο ξεκαθάρισμα στην αρχή του ταξιδιού. Δηλαδή, γράφει ο μεγάλος δάσκαλος τι είναι ο Θεός και πώς χαρακτηρίζεται κάθε άνθρωπος ανάλογα με τη στάση του απέναντι στο Θεό. Το αντιγράφω κατά λέξη και νομίζω πως δεν θέλει και ιδιαίτερα σχόλια.