Κατά το το “Κόμμα του Τσαγιού” (Tea Party) σε ελεύθερη μετάφραση, είναι ζητούμενο να υπάρξει το Κίνημα του Καναπέ.
Η σημαντικότερη κοινωνική ασθένεια της ελλαδικής κοινωνίας είναι η προσκόλληση στον καναπέ, με την έννοια της άρνησης του πολίτη να δράσει. Να δράσει για οτιδήποτε, εκτός από το δικαίωμά του να κάθεται.
Κουλουριάζεται στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση και τα “ρίχνει” σε όλους, βρίζει, αναθεματίζει, φωνάζει και… ενδιάμεσα, ρουφάει μια τζούρα καφεδάκι, φωνάζει το γείτονα για ένα ταβλάκι. Όλα στραβά τα κάνουν οι Άλλοι, πολιτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, επιχειρηματίες, απεργοί, ποδοσφαιριστές, δικαστές, αστυνομικοί. Όλοι οι άλλοι, κι αυτός κάθεται και υποκύπτει στην αναμφισβήτητη παντοδυναμία τους. Αυτός είναι απολύτως και σε κάθε περίπτωση ανίκανος να αλλάξει κάτι σ’ αυτόν τον τόπο.
Μέχρι που την πάτησεεεε! Τον πήραν χαμπάρι, μια μυστήρια ομάδα εχθρών του έθνους και της χώρας και εκμεταλλεύτηκαν αυτήν την πάθηση για να τον υποδουλώσουν αυτόν και όλη τη χώρα. Ενώ πριν λίγο καιρό, κάθε υπόνοια υπουργού για μείωση των αποδοχών και αύξηση της εργατικότητας και παραγωγικότητας έφερνε αντιδράσεις, ικανές να ματαιώσουν τα σχέδιά του, τώρα του μειώνουν μισθό, τον αναγκάζουν να δουλέψει παραπάνω, μειώνοντας το εργαζόμενο προσωπικό και θα έχει και καλή συμπεριφορά στους συμπολίτες του, αφού αισθάνεται ότι όλοι περνούν άσχημα, όπως αυτός. Και, ώ του θαύματος, δεν αντιδρά, δεν διαμαρτύρεται, μοιρολατρεί… Ίσως γιατί δεν έχει συνηθίσει να βγαίνει έξω από την πόρτα της οικίας του για να διαμαρτυρηθεί, ίσως γιατί του μοιάζουν όλα αυτά σαν ψέματα και περιμένει να ξημερώσει για να… ξυπνήσει, ίσως γιατί περιμένει να τον σώσει κάποιος άλλος.
Ποιος άλλος, άραγε; Αυτός ο οποίος όταν έβγαινε στους δρόμους και διαμαρτυρόταν, αυτός είτε τον επευφημούσε από τον καναπέ του, είτε τον κατέκρινε πως δεν το κάνει σωστά και πως κάπως αλλιώς έπρεπε, ειρωνευόμενος από τον… καναπέ του. Ε, φαίνεται, λοιπόν ότι αυτός ο άλλος που πάντα έβγαζε το φίδι απ’ την τρύπα, αυτός που καθάριζε για πάρτη του, τώρα κουράστηκε να το κάνει, ή ακόμη, απογοητεύτηκε απ’ την ανυπαρξία αρκετής μαζικότητας και είπε το αυτονόητο:
“Τώρα, καθάρισε εσύ, ρε καναπεδάτε, βγάλ’ τα πέρα μόνος σου να μάθεις κι εσύ να αγωνίζεσαι. Δεν ήθελες να βγεις απ’ την ησυχία σου όταν η αντίδραση ήταν εύκολη, καθόλου επίπονη. Να που φτάσαμε τώρα με την ηθελημένη σου αποχαύνωση. Προτίμησες να τρομολαγνείς, λαγνοαρέσκεσαι, απ’ τη σιγουριά του καναπέ σου. Άφησες να σε φλομώσουν με ΜπιγκΜπραδερίστικα κοκτέιλ, σκανδαλιστικά ξετσίπωτα πορνίδια, ηδονοβλεψία της αυτοϊκανοποίησης, μπανιστιρτζή της καταστροφής του τόπου σου. Ξεκίνα πρώτος εσύ, τώρα κι αν σε δω να βγαίνεις έξω, τότε θα το σκεφτώ κι αν μού ‘ρθει θα σε σιγοντάρω, μπορεί και να σου πω και κάνα κόλπο των διαδηλώσεων. Άιντε, χοντροκέφαλε κοιλαρά!”
Ποιος θα μπορούσε να συμμετάσχει, ή να υποστηρίξει αυτό το υποτιθέμενο κίνημα, έτσι ώστε να κάνει την αλλαγή στην κατάσταση της κοινωνικής και πολιτικής συντριβής της χώρας; Όσοι δεν πάσχουν από το σύνδρομο του καναπεδισμού, είναι τραγικά λίγοι, αλλά πάλι, αυτοί έχουν ήδη κατακρίνει την απραξία των “Οθονίστας” (προσκολλημένων στις οθόνες) και έχουν εισπράξει την κενή ματιά, κενή επιχειρηματολογία τους και θα δυσφορίσουν να το περάσουν πάλι. Δικαιολογημένα!
Οι καναπεδάτοι πρέπει να συγκροτήσουν το Κίνημα του Καναπέ. Αν έχουν φτάσει σε σημείο να κατανοήσουν ότι έσφαλαν όταν δεν αντιδρούσαν κατεβαίνοντας στους δρόμους, γιατί “εντάξει, κάποιος θα πάει να φωνάξει, εγώ έχω και δουλειές” κι ας κατέληγαν να παρακολουθούν απ’ τον καναπέ τους στην ψηφιακή Υψηλής Ευκρίνειας τηλεόρασή τους στρογγυλοκαθισμένοι στον καναπέ. Αν λέω ταρακουνήθηκαν, στενεύθηκαν από ρευστό, τους έσφαξε κάποια απόλυση μέλους της οικογένειας, αν ο ισοσκελισμός του οικογενειακού προϋπολογισμού γίνεται τραβώντας ξεχασμένες τραπεζικές καταθέσεις. Αν μετάνιωσαν.
Μετάνιωσαν;
Τι θα μπορούσε να ζητήσει από την κυβέρνηση ένα κίνημα που αντιδρά στην παρακολουθούμενη παρακμή και καταστροφή της χώρας, που όλοι την βλέπουμε σαν παλιό ντοκιμαντέρ λες και συμβαίνει σε κάποια άλλη χώρα, σε κάποια παλιά εποχή;
Η πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας βρίσκεται σε αδιέξοδο και τέτοιου τύπου αδιέξοδα λύνονται από μεγάλους άνδρες και με έναν τρόπο. Δεν δικαιολογούμαστε να λέμε πως δεν ξέρουμε τον τρόπο, εμείς. Οι απόγονοι του Μεγάλου (στην αντικειμενική κυριολεξία) Αλέξανδρου που έλυσε το Γόρδιο Δεσμό (το μάθαμε στη Ιστορία;), οι απόγονοι των Σπαρτιατών του Λεωνίδα που έβαλαν την ελευθερία του τόπου τους πάνω από την αξία της ζωής τους (η αντίστοιχη κινηματογραφική ταινία δεν ήταν φανταστικό γεγονός, αν κάποιοι έτσι νόμισαν), οι απόγονοι των Ελλήνων της Μάχης του Μαραθώνα, που παρά τις απογοητευτικές ειδήσεις περί παραδόσεως και προδοσίας από άλλες ελληνικές περιοχές, έδειξαν απαράμιλλο ατρόμητο φρόνημα και ανδρεία και κατατρόπωσαν πολλαπλάσιους και “ανίκητους” αντιπάλους, οι απόγονοι των Αθηναίων της Σαλαμίνας, που εγκατέλειψαν την πόλη τους να καεί, τσακίζοντας μετά τον “φοβερό” Περσικό στόλο, οι απόγονοι των Κωνσταντινουπολιτών της ενδοξότερης και μακροβιότερης Αυτοκρατορίας όλων των εποχών, που, ουκ ολίγες φορές, υπερασπίστηκε την Βασιλεύουσα επισείοντας ολόγυρα των τειχών το Υπέρτατο όπλο, την εικόνα της Θεομήτορος, που συνοδευόμενη με ισχυρή πίστη στο Θεό και ιλαστήριες προσευχές, προστάτευε, έτσι απλά, τους πιστούς και την Πόλη τους, αυτών οι απόγονοι δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους πως δήθεν δεν ξέρουν τι να πράξουν.
Μετά την ολοκληρωτική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, χρειάζεται το ξίφος του Αλεξάνδρου να το κομματιάσει. Χρειάζεται νέο Σύνταγμα, νέο πολιτειακό σύστημα. Το σημερινό το έχουν κατακρεουργήσει οι πολιτικοί που, υποκλέπτοντας την εμπιστοσύνη των πολιτών, μετέτρεψαν το πολίτευμα σε “Δημοκρατία των Ολίγων”. Όταν ζητάς κάτι τέτοιο σήμερα από τους πολιτικούς, κοιτάζονται σαν χαμένοι μεταξύ τους, άφωνοι και οι πιο θρασείς γυρνάν και σου λένε πως δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα. Να το απαξιώνουν, όμως, οι ίδιοι, ψηφίζοντας αντικρουόμενες διατάξεις, επιτρέπεται! Ποιος θα μας προστατέψει από τους προστάτες αντιπροσώπους μας;
Μια ώρα μέγιστης εθνικής κρίσης με δείγματα υποτέλειας σε μυστήριες δυνάμεις, είναι αυτονόητο να απαιτούνται ενέργειες εθνικής ανάγκης.
- Να κηρυχθεί η χώρα σε εθνική ανάγκη, σε πόλεμο, αν αυτή η λέξη βολεύει τους συνταγματολόγους.
- Να συγκροτηθεί άμεσα αναθεωρητική ομάδα συνταγματολόγων, να συσκεφτούν και να παρουσιάσουν ένα “άλλο” Σύνταγμα, καθαρισμένο από τη βρωμιά που γέμισε από την ολιγαρχική ιδιωτεύουσα πολιτική ύαινα των τελευταίων ετών. Ισότητα απέναντι στο νόμο, χωρίς εξαιρέσεις. Ισότητα στην φορολογία “ανάλογα με τις δυνάμεις” του κάθε πολίτη και όχι ανάλογα με το συμφέρον κανενός.
- Όποιος δεν αρέσκεται να συμβάλλει στην οικονομική ευρωστία της χώρας ισανάλογα με τους υπολοίπους κατοίκους της χώρας, προφανώς δεν αγαπά τη χώρα (και τους κατοίκους της), οπότε ας αποχωρήσει.
- Αναίρεση όλων των παραγραφών κάθε παρανομίας. Εν μέσω υποψιαζόμενης προδοσίας από αυτούς που ανέλαβαν να προστατέψουν τη χώρα, εκπίπτει η νομιμότητα των προδοτικών νομοθετημάτων “ως μηδέποτε ψηφισθέντα”.
- Εφαρμογή της λαϊκής απαίτησης να επιστραφούν τα “κλεμμένα”. Άμεσος κατά προτεραιότητα οικονομικός και φορολογικός έλεγχος όλων των συμμετεχόντων στις κυβερνήσεις, τα κοινοβούλια, τον Άρειο Πάγο, το Συμβούλιο της Επικρατείας, στις διοικήσεις τραπεζών, οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλων φορέων των τελευταίων τριάντα ετών. Πόθεν έσχηκαν;
Πώς θα μπορούσε να το καταφέρει ένας αδύναμος “όχλος” που εύκολα τον τρομοκρατούν, τον απειλούν και τον ξυλοφορτώνουν οι δυνάμεις προστασίας του; Υπάρχει τρόπος εφαρμογής της “λαϊκής κυριαρχίας” που ευαγγελίζεται βαρύγδουπα αλλά μετέωρα το Σύνταγμα; Πώς θα βγει ο οικογενειάρχης στους δρόμους αφήνοντας στο σπίτι την οικογένειά του;
Πρέπει να παραδεχτεί, πρώτα απ’ όλα ότι τον πιάσανε κορόιδο! Τον ξεγέλασαν χαϊδεύοντάς του την ευδαιμονία του εύκολου χρήματος. Πριν από τριάντα χρόνια το μόνο ευρέως γνωστό εύκολο χρήμα κερδιζόταν με το Προ-Πο. Σήμερα υπάρχει βιομηχανία τζόγου παντού. Λότο, Πρότο, Στοίχημα και πάει λέγοντας, τηλεοπτικά show με πιθανά τρελά κέρδη, προσφορές από χίλιους δυο εμπόρους, επιχειρηματίες και εταιρίες και τέλος τα… βαριά, καζίνο και Χρηματιστήριο. Όλα αυτά για να κερδίσει εύκολο χρήμα, αλλά στο τέλος, αφού όπως λένε “κανείς δεν χαρίζει τίποτα”, η πλειοψηφία έχανε (και χάνει) πολύτιμες οικονομίες με μοναδικό αντάλλαγμα μια εφήμερη ελπίδα στο εύκολο κέρδος.
Δεν υπάρχει τίποτα πολύτιμο στον κόσμο που να αποκτάται εύκολα! Όσοι νομίζουν ότι το πέτυχαν, απλά δεν έφτασε η ώρα, ακόμη, γι’ αυτούς να αλλάξουν γνώμη.
Η λύση που προτείνω είναι εύκολη και δύσκολη, συγχρόνως, για τους καναπεδάτους. Εύκολη, ή μάλλον, κάπως ευχάριστη, γιατί μπορούν να μην αποχωριστούν τον “αγαπημένο” τους καναπέ. Δύσκολη, γιατί θα πρέπει να υπομείνουν μερικές αντίξοες συνθήκες.
Προτείνω, λοιπόν:
- Να πάρει ο καθένας τον καναπέ του στην “πλάτη” και να κατέβει σε μια πολυσύχναστη πλατεία, να τον στήσει εκεί και να αράξει. Μαζί για ψυχολογική υποστήριξη, ας πάρει και την AllWeather φορητή τηλεόρασή του, το απαραίτητο τραπεζάκι ένα τάβλι και καμιά τράπουλα. Εντάξει, αφού ο καναπές είναι μάλλον βαρύς και “άκομψος”, ας τον αλλάξει με μια πολυθρόνα κήπου, ή ό,τι άλλο ελαφρύ και πτυσσόμενο. Θα ήταν πρακτικό, βέβαια, να έχει και ένα-δυο συν-καναπεδάτους για παρέα για να περνάει ευχάριστα η ώρα.
- Για να περάσει το μήνυμα θα πρέπει να στρωθεί πιο πριν να κατασκευάσει μερικά πλακάτ μέσου μεγέθους με συνθήματα του τύπου “Μέχρις Εδώ”, “Αρνούμαι την Κατοχή/Υποδούλωση”, “Φέρτε Πίσω Τα Κλεμμένα”, “Να Ανοίξουν Οι Λογαριασμοί Των Πολιτικών” και κάθε άλλο πρωτότυπο ή κοινότυπο αλλά εύστοχο (σ’ αυτά οι καναπεδάτοι είναι “μάνες”).
- Ο τρόπος πίεσης έγκειται στην χρονική διάρκεια και επιμονή, οπότε θα πρέπει να δηλώσουν και να κανονίσουν η παρουσία τους να είναι μόνιμη μέχρι τελικής Νίκης. Έτσι, θα πρέπει να κανονίσουν τροφοδοσία με φαγητό και ποτό (για το κρύο). Σ’ αυτό προτείνω οι παντρεμένοι να αγγαρέψουν τις συζύγους τους για προμήθειες, ή το αντίστροφο αν οι γυναίκες είναι πιο δυναμικές, ενώ το καλύτερο θα ήταν να είναι σε βάρδιες εναλλάξ, φροντίζοντας, ασφαλώς, τα παιδιά (κάποτε αυτά θα εξιστορούν περήφανα, πως οι γονείς τους πολέμησαν στις πλατείες!) και κάποια αλληλεγγύη (περί τροφής εννοώ) για τους εργένηδες αγωνιστές.
- Η διαμαρτυρία πρέπει να είναι εικοσιτετράωρης βάσης για να τονιστεί με τη διάθεση ξεβολέματος και θυσίας, αλλά και εξιλεωνόμενοι για την μακρόχρονη απραξία, η αποφασιστικότητα του Κινήματος. Τώρα… τα δύσκολα!
- Η στάση των συμμετεχόντων πρέπει να είναι εμφανώς ειρηνική. Δεν πρέπει να δοθεί κανένα υπονοούμενο για “επανάσταση”. Η “επανάσταση” επιφέρει συνέπειες ΜΑΤ (όχι από το σκάκι!). Φυσικά, ομαδικά συνθήματα μπορούν να “απαγγέλλονται” σε ύφος γηπέδου (να μην πάει χαμένη τόση εξάσκηση…).
- Ζητούμενη είναι η δημοσιότητα, γι’ αυτό άλλωστε το “σαλονάκι” πρέπει να είναι σε πολυσύχναστο μέρος. Κάποια στιγμή, πού θα πάει, θα σκάσει κανένα μεσημεριανάδικο κανάλι ή ραδιόφωνο, για να κάνει χαβαλέ, οπότε, θα δώσετε τα κατάλληλα διαπιστευτήρια. Καμία διάθεση πλάκας! Καμία διάθεση για γελάκια κάτω από τα μουστάκια. Απαρίθμηση των σκοπών του Κινήματος και ξεκαθάρισμα της αποφασιστικότητας για Τελική Νίκη! Καμία προσπάθεια να πειστεί κανένας! Η προσέλκυση υποστηριχτών θα γίνει μόνο με την επίδειξη ειλικρινούς αποφασιστικότητας.
- Αν η κίνηση γίνει συγχρόνως ή και σταδιακά σε πολλές μεριές των μεγάλων πόλεων θα ξεκινήσει προσπάθεια διάλυσης από την αναμενόμενη “Μέριμνα της Ασφάλειας των Πολιτών από Αγάπη”, γνωστή και ως ΜΑΠΑ. Ευγενικοί Δημοτικοί Αστυνόμοι θα παρακαλούν να αδειάσετε το μέρος γιατί εμποδίζετε την ελεύθερη κίνηση των συμπολιτών σας. Ευγενικοί Αστυφύλακες θα σας νουθετού ότι βάζετε σε κίνδυνο την ασφάλεια των περαστικών γιατί μπορεί να σκοντάψουν πάνω σας. Κατόπιν θα σας λένε πως αυτά είναι καραγκιοζιλίκια (Μέγας Έλληνας ο Καραγκιόζης!) και “δεν πάτε σπιτάκια σας στις δουλειές σας, στα παιδάκια σας;”. Στη συνέχεια θα σας περιτριγυρίζουν για επιτήρηση ένστολοι αστυνομικοί ή με πολιτικά. Μετά, ακόμα μερικές προσπάθειες από βαθμοφόρους αστυνομικούς να φύγετε. Μετά θα έρθουν και αστυνομικοί διευθυντές και εφόσον παραμένετε ανένδοτοι θα σας απειλήσουν να φύγετε με βίαιο τρόπο ή αλλιώς θα σας συλλάβουν. Κουουουλ εσείς, ψύχρα και ευγενικά θα σηκωθείτε θα τα μαζέψετε ήρεμα και θα πάτε… απλά λίγο πιο πέρα. Αν δε σας αφήσουν να ξανακάτσετε, θα ξεκινήσετε με τα συμπράγκαλα, κούτσα-κούτσα και θα κάνετε τον κύκλο ένα δυο τετράγωνα και μετά από ένα τέταρτο ξανακάθεστε στο ίδιο μέρος. Αυτό θα συνεχίζεται μέχρι να σας φέρουν εισαγγελέα. Από δημόσιο χώρο δεν μπορεί να σε διώξει κανένας αν δεν κάνεις κάποια παρανομία.
- Ως τότε, αν όλα πάνε καλά και έχει μαζικοποιηθεί το Κίνημα σε όλη τη χώρα θα γονατίσει το… Σύμπαν, ή τουλάχιστον, έτσι λέει το σχέδιο. Δεν υπάρχει Plan B. Τέλος!…
Φυσικά η οργάνωση μπορεί και είθισται για λόγους συναισθηματικούς να γίνει μέσω του παραδοσιακού, πλέον, διαδικτύου. Ο ιστότοπος είναι έτοιμος και θα περιμένει εσάς να λάβετε τις ανάλογες δράσεις. Εμπρός, και με τη Νίκη!